Van houten hart naar compassie
Gelukkig heb ik het steeds meer door. Maar ik kan zo ontzettend hard voor mezelf zijn. Zo ben ik tegen niemand, waarom dan wel naar mezelf?
Ik noem het zelf ‘hakken’. Momenten dat ik veel veel doen, het niet lukt ondat ik in een soort ‘freeze’ zit en ik hierdoor alleen nog maar bozer op mezelf wordt. Ik ga nog harder doorduwen, krijg een vreetbui of een staar naar onbelangrijke zaken zoals Instagram waar ik niet meer uitkom en me alleen maar slechetr door ga voelen. Herkenbaar? Lees dan even door.
Ik zie het bij veel vrouwen om me heen. Stoere tantes, die het prima alleen af kunnen. Een beetje ballen is natuurlijk mooi om dingen voor elkaar te boksen, maar ik kom er steeds meer achter dat die vrouwelijke zachtheid ook een functie heeft.
Tijdens mijn Vipassana (10 dagen stilte meditatie training in India) leerde ik mijn brein water beter kennen. Ik heb me verbaasd over de heftigheid van mijn moodswings. Het ene moment schopte ik tegen alles aan en het volgende moment stroomde mijn hart over van liefde. Een perfect experiment waarbij de testomgeving niet veranderde. Oftewel, dit zit allemaal in mij.
Meditatie en mindfulness helpen mij zeker om mijn mind te kalmeren wanneer deze weer een keer als een razende tekeer gaat. Gedachtes, emtoies en sensaties in je lichaam waarnemen maar er niets mee doen, heeft me geleerd dat wij – net als alles in de natuur – altijd in verandering is. Dus wanneer je deze natuurwet probeert tegen te werken door te klampen of te controleren, creer je in principe je eigen leiden. Toch is alleen dit besef voor mij op sommige momenten niet genoeg. Als ik met iets pijnlijks zit, heb ik het meeste baat bij een stukje compassie en dankbaarheid op zo’n moment. Ze zeggen ook wel dat angst oplost waar liefde is. Dat is precies wat ik dan ervaar. Dus hoewel ik ben opgegroeid met gewoon nog even een tandje harder doorzetten als het niet lukt, ben ik erachter gekomen dat voor mij iets anders beter werkt en bovendien veel frustratie bespaart. Op zo’n moment de boel de boel laten, al is het maar voor een paar minuten, even naar buiten (of naar de wc lopen), een paar keer diep ademhalen en te voelen waar in mijn lichaam de emotie zit. Vervolgens daar met m’n aandacht naartoe te gaan en het er een moment helemaal te laten zijn. Door het gevoel proberen weg te maken, blijft het diep van binnen lekker doorsudderen en wordt het uiteindelijk alleen maar groter is mijn ervaring. Natuurlijk moet je je niet door elke emotie laten meeslepen, maar die emotie er niets voor niets. Negeren, zoals ik altijd deed, heeft uiteindelijk weinig zin.
Zodra ik mezelf toesta dat deze gevoelens er even een paar minute mogen zijn, voel ik mijn houten hart verzachten en krijg ik letterlijk meer lucht om weer helder na te denken.
Helpt dit niet? Of heb je wat meer tijd? Ik schrijf op zo’n moment ook wel eens een liefdesbrief aan mezelf. Een liefdesbrief? Ja zeker. Ik ga dan op de stoel van mijn beste vriendin zitten, of beeld me in dat zij met mijn situatie bij mij aanklopt. Opeens lukt het me dan wel om zacht en lief te zijn. “Lieve Sanne, wat rot dat je je even zo voelt. Je doet zo je best! Misschien helpt het om even iets anders te gaan doen. Te accepteren dat het nu niet lukt. Waar heb je zin in? Waar word je blij van? Dit lijkt misschien tijdsverspilling, maar uiteindelijk – als je je beter voelt en de energie weer stroomt – haal je dat wel weer in. Het is tijd om even lief voor jezelf te zijn.” Lees de brief net zo vaak totdat de woorden helemaal tot je doordringen. Het klinkt zo corny, maar in the end ben je zelf je beste vriendin en raadgever.
Deze truq is perfect ‘in the heat of the moment’. Maar natuurlijk ben je dit soort momenten liever voor. Wat ik heb gemerkt is dat als ik elke ochtend voor mezelf opschrijf en/of hardop voorlees waar ik dankbaar voor ben en het liefste ook nog een keertje voor het slapen gaan, dan ben ik de hele dag milder voor mezelf en dus ook voor anderen om me heen. Je kunt op deze manier echt je mind trainen positiever te denken. Sommige mensen zullen het niet nodig hebben, bij mij zit depressie helaas in de familie dus ik moet er net iets harder aan werken om ‘on track’ te blijven. Maar met een paar simpele oefeningen heb ik geen pillen of therapeut nodig. Mijn moeder – die op mijn aanraden op 65 jarige leeftijd – ook naar een mindfulness compassie training is gegaan en nu letterlijk het licht heeft gezien, vroeg me laatst: “Maar hoe lang moeten we dit dan doen, Sanne?” “Elke dag mam, de rest van je leven. Al is het maar een paar minuten per dag.” Net als elke spier in je lichaam moet je je mind blijven trainen. Je zult merken dat het anders al snel weer verslapt. Maar geloof me, ik kijk nu dagelijks uit naar mijn momentje mediteren, metta, affirmaties en dankbaarheid. Daarna stroom ik namelijk over van liefde en voel ik dat ik mijn energie weer stroomt.
Uw huis-tuin-en-keuken-psycholoog,