Ik weet niet of veel mensen het van mij weten. Maar ik heb een verknipte relatie met eten. Anorexia of boulima kun je het niet noemen. Dus ik besef me heel goed dat het nog erger kan. Maar omdat ik last van ervaar en denk dat meer mensen er mee dealen, deel ik graag mijn verhaal. En de oplossing die ik gaandeweg voor mezelf heb gevonden.
Geen ongezonde snacks in in huis hebben, is natuurlijk een oplossing. Maar mijn ervaring is, dat het op zo’n moment eigenlijk niet uit maakt wat je eet. Ik kan ook stukgaan op rijstwafels, een verdwaald potje pesto of wat er dan ook in mijn koelkast of keukenkastjes te vinden is. Ik wil op een diepere laag voorkomen dat dit gebeurt. Het is zo’n onprettig gevoel om overgeleverd te zijn aan de grillen van je mind. Ik wil dat niet meer en kan jou ook helpen hier uit te komen. Dus: emotie-eters, mensen met unstoppable binge-aanvallen, lees even door.
Ik weet niet wanneer het is begonnen. Mijn eerste herinneringen zijn uit de tijd van mijn eindexamen. Een groot deel van mijn middelbare school periode vond ik feesten belangrijker dat SO voor Wiskunde. Thuis ging het niet zo goed, ik spijbelde veel en was lekker aan het vluchten in seks, drugs en partyen. Ja, ik was er vroeg bij. Totdat er bij mij het besef kwam dat als ik het huis uit wilde om in Amsterdam te gaan wonen, ik beter even mijn eindexamen kon halen. Inmiddels stond ik er echter niet meer zo goed voor. Dus besloot ik mezelf even ‘boos te maken’ in het laatste half jaar voor mijn eindexamen. Weinig leraren zagen het nog goedkomen. Maar ik zou hun wel even een poepie laten ruiken. Ik heb een meterslange planning gemaakt met wat ik moest doen. Deze hing boven mijn bureau. Vervolgens heb ik mezelf voor een paar maanden opgesloten. Eten werd mijn troost. Ik heb bizarre cravings voor een bepaalde periode. Dan is rijstepap helemaal mijn ding, vervolgens ontbijtkoek met een dikke laag roomboter, mijn pindakaasverslaving komt mijn hele leven terug en in die tijd zelfs grote bakken Ben & Jerry’s ijs. Streng sprak ik mezelf dan toe dat ik geen andere maaltijden mocht eten. Oftewel: ik gunde mezelf nul voedingsmiddelen om op een gezonde manier te kunnen presteren. In plaats daarvan at ik zo’n bak met mijn neus in de boeken in een keer leeg. Zonder van een hap echt bewust te genieten. Dan was ik vol, kotsmisselijk en lekker boos op mezelf. En dan? Vanuit dit gevoel kon ik mezelf verder straffen. Nu moest ik wel de rest van dag binnen blijven studeren. Poeh, als ik er nu aan terugdenk word ik er zo verdrietig van.
In mijn studie Health Sciences leerde ik dat alleen gezonde voedingsmiddelen langdurige verzadiging geven. En dat zo’n sugarrush altijd gevolgd wordt door een enorm energiedal. In mijn lifestyle course Ayurveda in India leerde ik daarnaast over mijn constitutie. Ik heb een overwegend Kapha Dosha (aarde en water) met een natuurlijke neiging voor zoet, zout en vet. Om mezelf in balans te houden, zowel fysiek als emotioneel, moet ik dit dus zo veel mogelijk vermijden.
Zo erg als toen is het niet meer. Maar op momenten dat ik stress ervaar, zenuwachtig ben of enorm aan het piekeren ben over iets komen oude gewoonten soms nog boven. Ik voel vaak aankomen. Het is een gejaagd gevoel. Ik kan mezelf niet bedwingen, loop naar de kast en voor ik het weet sta ik een pot pindakaas leeg te eten. Eet ik een reep Tony’s in een keer op zonder ook maar van een stukje echt bewust te genieten. Of werk ik een zak pinda’s naar binnen totdat ik misselijk ben. Het is een soort trance waar ik me dan begeef. Ik ben half bewust van wat ik doe, maar kan mezelf toch niet bedwingen.
Inmiddels heb ik geleerd dat ik dan in mijn jaagsysteem zit. Op zoek naar bevrediging om een onprettig gevoel dat diep vanbinnen zit, weg te maken. Het rotte is dat snacken maar een kortdurend verzadigd gevoel geeft. En wanneer je die bodem van de pot pindakaas ziet en beseft wat je hebt gedaan, voel je je alleen maar rotter. En dan kun je weer lekker boos op jezelf worden en is het cirkeltje rond.
Waar ik achter ben gekomen voor mezelf is dat het draait allemaal om zelfliefde. Dit soort aanvallen vinden plaats wanneer ik niet genoeg aandacht aan mezelf heb gegeven en daardoor sneller uit balans ben. Meestal na een slechte nacht. Of als ik die ochtend zogenaamd geen tijd had om mijn eigen body, mind and spirit practice te doen. Wat er letterlijk gebeurt is dat mijn mind het dan over neemt. Terwijl ik naar de koelkast loop, besef ik me ergens wel dat ik hier later spijt van ga krijgen. Ik voel me niet sterk genoeg om deze neiging tegen te houden. Ik ben een slaaf van mijn mind.
Even boos maken. Dat is wat ik mijn leven lang heb gedaan als ik iets voor elkaar moest krijgen. Ik ben er ver mee gekomen. Maar inmiddels weet ik dat er ook een meer liefdevolle manier bestaat. Van waaruit creeren als vanzelf gaat. Een positieve flow die bovendien veel langduriger werkt.
Als ik genoeg liefde geef aan mezelf, aka vasthoud aan waar ik me goed door voel, gaat het goed. Voor mij is dat ’s avonds en ’s ochtends niet op mijn telefoon, op tijd naar bed en mijn dag start met meditatie, hardlopen, yoga en mijn affirmatie en dankbaarheidsoefeningen. Dan voel ik me geaard en kan – ook als ik me even rot voel – keuzes uit liefde voor mezelf maken die me op de langere termijn een bevredigd gevoel geven. Schrijven, een vriendin bellen, m’n hoofd leegmaken door een wandeling buiten (al is het maar 5 minuten!) of mezelf gewoon even toestaan dat het niet lukt die dag. Even stilzitten in plaats van doorrasen en voelen waar ik behoefte aan heb. Slapen, schrijven, lezen, tekenen of een film kijken. Ik weet inmiddels dat dit me helpt als ik zo’n aanval voel aankomen. Maar soms is het lastig om dat te bedenken in the heat of the moment. Vandaar dat het kan helpen deze zelfhulp maatregelen op een helder en liefdevol moment op te schrijven. En dit briefje bijvoorbeeld op je koelkast te plakken.
Wil je mijn hulp op het gebied van voeding en lifestyle? Ik combineer kennis uit mijn Studie Health Sciences met alles wat ik over de hele wereld heb geleerd over gezondheid: Indiase Ayurveda, yoga, chakra balancing, meditatie, mindfulness compassie en natuurcoaching.