Voor 2 jaar heb ik Facebook geboycot. En mijn Instagram detox duurde een jaar. Waarom? Omdat ik er onrustig van werd.
Al die tijd heb ik prachtige foto’s en video’s gemaakt tijdens mijn reizen over de wereld. Ik had gewoon geen zin om het te delen. Ik deed het immers voor mezelf. En wat er –onvermijdelijk – toch gebeurt als je het op social media knalt, is dat je je gaat bezighouden met het aantal likes en de comments. Hoe leuk jij zelf een bepaalde foto ook vind omdat je er gewoon een te gekke herinnering aan hebt. Als er maar bar weinig duimpjes op binnenkomen doet het toch een beetje af aan het plezier. Dat is toch stom?
Ik snap dat je daar niets van aan moet trekken. Je post het voor jezelf. En toch vind ik dat dus niet waar. Dan kun je net zo goed – zoals ik wel deed – ‘s avonds in je bedje je cameraroll doorscrollen. En tevreden vaststellen dat je best een leuk avontuurlijk leven hebt 😉 Daarvoor hoef je het niet het world wide web in te zenden. Als je iets post, vraag je om reacties toch? Nou en daar had ik dus effe geen zin in. Omdat ik het – juist ja – lekker alleen maar voor mezelf deed.
Je wilt niet weten hoeveel tijd dat scheelt. Tijd die ik nu kon besteden aan in het nu zijn. Op de plek waar ik op dat moment was. Bovendien houd ik nogal van remote ‘no-service’ gebieden. Dus vaak had ik niet eens de mogelijkheid om online te gaan. Heerlijk vind ik dat. Opeens pak ga je een boek lezen in je hangmat, kijk je naar een vogel terwijl je op iemand staat te wachten of begin je een goed gesprek met een vreemdeling naast je in de bus.
Er waren genoeg vrienden, kenissen, oud-collega’s, geinteresseerde tantes die vroegen hoe ze me konden volgen. En het serieus leuk zouden vinden als ik iets meer zou delen van wat ik eigenlijk allemaal uitspookte als ik weer voor een paar maanden met mijn backback de wintermaanden ging ontvluchten.
En hoewel ik er van genooooten heb, me effe niet bezig te houden met het bewerken van foto’s, een inspirende tekst bedenken en beoordelen of de foto qua kleur ook wel een beetje mooi in je tijdlijn past. Beslissen of het beter was nu te posten of – in verband met tijdverschil – beter te wachten tot een tijdstip dat Nederland ook wakker is (meer likes!). En het aller aller ergste: eindeloos scrollen door de posts van andere mensen (die je soms niet eens kent) om je na een uur verward af te vragen wat je eigenlijk ook alweer wilde doen met je dag. Nou, dat dus. En misschien heeft niet iedereen er zo ‘last’ van als ik. Of bestempeld dit gedrag niet als probleem van zichzelf, dat kan ook. Maar ik was daar dus even rigorous klaar mee. Helemaal omdat ik op reis, dichtbij de natuur, weer met m’n neus op de feiten werd gedrukt waar het nou eigenlijk echt om gaat in het leven. Wat ik belangrijk vind.
Waarom ik dan weer dapper social media land ben ingestapt? Omdat ik nu een boodschap heb die ik wil uitstralen. Ik gebruik het met een doel. Mensen bewust laten worden van de natuur, wat zij ons te leren heeft, hoe we daar een blijer mens van worden en bovendien beter voor onze omgeving kunnen zorgen. Dat voelt toch anders. En hoewel ik deze boodschap maar wat graag ouderwets per paard en wagen of postduif zou uitdragen, is social media daar tegenwoordig toch de meest effeciente en effectieve manier voor. En dit heeft ook mooie gevolgen. Mensen die vragen om samen te werken, je zomaar promoten binnen hun eigen netwerk, aangeven dat je hen hebt geinspireerd ook hun droom te volgen, blij zijn je terug te hebben gevonden na een lange tijd van afwezigheid in de stad.
Dus: Lieve social media. Ik zal er niet langer op spugen want je bent best leuk. Maar voor iedere gebruiker wel een advies: probeer het voor jezelf in te zetten. Want van uren naar andermans foto’s kijken wordt geen mens gelukkig. Of wel? 😉